سه ماه زندگی در قفس
یك دامپزشك از دو هفته پیش همراه یك بچه شامپانزه در باغ وحش ارم ساكن شده است.
به گزارش لوازم حیوان خانگی به نقل از ایسنا، روزنامه شهروند نوشت: «دو هفته است مردی در قفس میمون هاست. هر روز در قفسی آهنی با شش قدم طول و چهار قدم عرض، شامپانزه سه ساله ای را تر و خشک می کند، مثل بچه ای با او بازی می کند، پستانکش را در دهانش می گذارد و وقتی به خواب رفت، می نشیند روی کنده ای چوبی و بیرون را تماشا می کند. مردم بلیت خریده اند و آمده اند تماشا. آنها مقرر است سه ماه در قفس باشند.
زنی می زند به شیشه و شامپانزه را نشان داده است. «چند سالشه؟» مرد از توی قفس سه انگشتش را بالا می گیرد. شامپانزه دستش را دور گردن مرد حلقه می کند. «تا کِی باید پیشش باشی؟» پنجه هایش را باز می کند و ۶ انگشتش را نشان داده است. چشم های تماشاگران از حیرت گشاد شده.
مردی که آرام داخل قفس نشسته، ایمان معماریان است، دامپزشک پیشین باغ وحش ارم. بچه شامپانزه اسمش باران است. باران شامپانزه نارسی است که از بدو تولد با او بود.
عکاسی از این قفس ممنوع است
قفس شان روبه روی قفس بابون هاست؛ بالاتر از قفس خرس ها، شامپانزه ها و عقاب ها. آنها هنوز به زندگی در قفس میمون های رزوس عادت نکرده اند؛ به زمین خاکی و دیوارهای آهنی هم عادت نکرده اند و به این که آخر هفته ها صد جفت چشم نگاه شان کند. رزوس ها را هم فرستاده اند به دخمه ای دورتر تا تکلیف مرد و شامپانزه اش روشن شود. می خواهند آنها را از هم جدا کنند. باران تا پیش از این در اتاقی گرم و نرم، در خانه معماریان زندگی می کرد و شامپانزه ها هر بچه ای که به دنیا آمده بود، کشته بودند. باران را که ۶ ماهه به دنیا آمد، نجات دادند و در کلینیک دامپزشکی درون دستگاه گذاشتند. بعد او را به خانه معماریان بردند، شیر آدم به او خوراندند. زنده ماند.
مرد دامپزشک هر روز بامداد لباس کارکنان باغ وحش را می پوشد، شامپانزه را بغل می گیرد و به قفس می رود. آنها روزشان اینجا می گذرد و شب شان در اتاقکی در باغ وحش. قفس شان نگهبان دارد که به مشتریان سمج که زیادی عکس و فیلم می گیرند و سوال می پرسند، اخطار می دهد.
تماشاچیان در باغ وحش می چرخند، به اداهای «پرویز»، شامپانزه پیر، می خندند. تلاش می کنند تا شیر ایرانی تکانی به خودش دهد و از پشت علف ها بیرون بیاید، برای پرنده ها سوت می زنند و لگدی حواله مانگابی سیاه گوشه نشین می کنند و باردیگر برمی گردند و می بینند که مرد در قفس است. آن وقت می ایستند و سوال می پرسند. بچه می گوید: «مامان نگاه کن! دستاش مثل پاهاشه. ببین چطور آب می خوره.» چشم بزرگ ترها به مرد است. می بینند که باران حاضر نیست لحظه ای از او جدا شود. دستانش را به نشانه خواهش از هم باز می کند و بالا می آورد و مرد بغلش می کند. «اون آقا اون تو چیکار می کنه؟» سوال خیلی هاست. باردیگر مردی می پرسد: «چرا اون تویی؟» دامپزشک بچه شامپانزه را نشان داده است و پستانکش را از زمین برمی دارد و می دهد دستش. یکی دیگر می پرسد: «مریضه؟» صدا به آن طرف نمی رسد. مرد دهانش را تکان می دهد که «نه، بچه س.» صدا به این طرف قفس نمی رسد. بیرون قفس در باغ وحش، صدای جیغ های بلند شامپانزه ها می آید، صدای قطاری که هر چند دقیقه می گذرد و روزی یکی، دو بار، صدای نعره شیرها. مردم گوشی هایشان را درمی آورند و از آدم توی قفس عکس می گیرند. نگهبان تذکر می دهد که عکس گرفتن از این قفس ممنوع است.
چرا باران به قفس برگشت؟
قصه باران به گوش خیلی ها رسیده؛ دامپزشکان ایرانی و خارجی، مجامع در رابطه با حیات وحش جهانی و اتحادیه باغ وحش های اروپا. او اردیبهشت ۹۶ نارس (۶ ماهه) به دنیا آمد. معماریان ناچار بود شبانه روز از او مراقبت کند، چون گروه شامپانزه ها باران را نمی پذیرفت و تا امروز هر بچه شامپانزه ای پایش به آن قفس ها باز شده بود، زنده اش نگذاشته بودند. دامپزشک او را با مجوز به کلینیکش برد و ارم هم مبحث را به سازمان محیط زیست توضیح داد اما از سال پیش که مدیرعامل عوض شد، از او شکایت شد که خیانت در امانت کرده است.
آنها از چهارم تیر ماه در حبس اند، چون رئیس اداره حفاظت محیط زیست شهر تهران و مدیران باغ وحش اصرار داشتند که شامپانزه را که با مجوز رئیس وقت به خانه معماریان رفته بود، به قفس برگردانند. دامپزشک به هیچ سوالی جواب نمی دهد، او را از توضیح منع کرده اند. محمد داس مه، وکیلش می گوید: «بازپرس به اصرار ارم پذیرفت که باران به صورت موقت به باغ وحش برگردد.» چند وقت پیش جلسه ای برگزار گردید تا تکلیف روشن شود اما هیچ کس مسئولیت باران را قبول نکرد، نه محیط زیست و نه ارم. این شد که مسئولیت زندگی و مرگ باران به گردن معماریان افتاد. در این سه ماه مقرر است ادعای دامپزشک بررسی شود؛ این که باغ وحش شرایط نگهداری از شامپانزه ها را ندارد و این که گروه شامپانزه های ارم پرخاشگرند، بچه ها را می کشند و هم سن او نیستند. دادستانی کل کشور هم نامه ای صادر کرده و گفته در مدت بازگشت باران باید مقتضیات زیستی و سلامت جسمی اش رعایت شود. «چون شرایط برای نگهداری باران در قفس شامپانزه ها مهیا نبود و محیط زیست هم قبول مسئولیت نمی کرد، از معماریان خواستند تا تعیین تکلیف نهایی به مدت سه ماه کنار باران بماند.»
سفر احتمالی باران به ارمنستان
مرد دامپزشک با اتحادیه باغ وحش های اروپا مکاتبه کرده و از آنها راهکاری علمی خواسته. آنها در پاسخ گفته اند که مرکزی به اسم دنیای میمون ها در شهر وارهام انگلیس، از شامپانزه های یتیمی شبیه باران نگهداری می کند. اما مسؤلان مرددند که نکند باران را که ایران مالک آن است، ببرند و دیگر برنگردانند.
دو، سه روز پیش نامه تازه ای از ارمنستان رسید. موسسه نگهداری از حیات وحش و دارایی های فرهنگی(FPWC) اعلام نموده که آماده پذیرش باران است. در نامه این موسسه که برای معرفی باردیگر پرنده هما و پلنگ ایرانی به زیستگاه تلاش می کند گفته شده که از راه اتحادیه باغ وحش های اروپا از ماجرای باران آگاه شده اند: «این موسسه قویا اعلام می دارد که تمامی مراحل و اقدامات لازم برای فراهم آوردن بهترین شرایط در زمینه نگهداری و تغذیه این گونه پرارزش صورت گیرد. ما برای رفاه این بچه شامپانزه تمام تلاش مان را خواهیم کرد. امید داریم که به این درخواست توجه گردد و برای انتقال این بچه شامپانزه به مرکز نجات حیات وحش در ارمنستان همکاری شود. امضا روبن خاچاتریان، موسس و مدیر FPWC.» نامه به دست سفارت ایران در ارمنستان رسیده و بزودی محیط زیست هم به آن واکنشی نشان خواهد داد. شاید قرار بر مداراست که همین چند روز پیش مدیر کل حفاظت محیط زیست استان تهران در جلسه ای اظهار داشت که پس از گرفتن مجوز سایتیس (کنوانسیون منع تجارت گونه های گیاهی و جانوری در معرض خطر انقراض) با انتقال باران به خارج موافق است.
خویشاوندان باران پرخاشگرند
معلوم نیست روزهای آینده در قفس به معماریان و باران چطور خواهد گذشت. آیا قرار بر سختگیری های بیشتر است؟ کارشناسان حیات وحش می گویند بچه شامپانزه ها تا سه سالگی به مادرشان می چسبند؛ مثل باران که به دامپزشکش. آنها تا پنج سالگی شیر می خورند و کم کم بالا و پایین رفتن و استفاده از دست و غذا خوردن را یاد می گیرند و از شش سالگی، رفته رفته وارد اجتماع می شوند اما این مستقل شدن به مفهوم زندگی در تنهایی نیست.
خویشاوندان باران او را نمی خواهند. هر بار که به قفس آنها نزدیک شده، جیغ زده اند و نیش و دندان شان را به او نشان داده اند، حتی شمسی مادر و بهرام پدرش. او از نسل همین شامپانزه هاست. همین ها که در جایگاهی ۱۲۰متری جای گرفته اند و همیشه جلوی قفس شان پر از آدم است. در سال های قبل از انقلاب که باغ وحش ارم، در خیابان ولیعصر و روبه روی پارک ملت بود، یک شب لوله بخاری از جا در رفت و همه شامپانزه ها (احتمالا ۹-۸ فرد) با گاز منتشرشده مردند. از بین آنها دو شامپانزه راهی برای نفس کشیدن پیدا کردند؛ پرویز و شیرین. همه شامپانزه های ارم از نسل این دواند. آنها سال ۵۸ برای اولین بار بچه دار شدند و اسمش را گذاشتند بهرام و آخرین فرزندشان سال ۸۵ به دنیا آمد؛ شمسی، مادر باران. پرویز شصت و هشت ساله است، سوی چشم هایش رفته و بیماری قلبی دارد. شیرین هم پیر شده و از ۲۰ سال پیش یائسه است. گله هیچ کدام از بچه های شیرین را نکشت و فرزندان او سه گروه شده اند، در سه قفس جدا که جز زمین سیمانی و میله های آهنی هیچ ندارد و هر روزشان به جیغ کشیدن در قفس و بازیچه تماشاچیان باغ وحش شدن می گذرد. پرویز، چارلی، شیرین، شروین، بهرام و شهرام در این سال ها نگذاشتند بچه های شمسی زنده بمانند. باران تنها بچه ای بود که مرد دامپزشک نجاتش داد.»
منبع: لوازم حیوان خانگی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب