چرا هیچ دولتی قانون هوای پاک را اجرا نمی کند؟
به گزارش لوازم حیوان خانگی، بالاتر از 250 روز از سال 1404 می گذرد و سامانه کنترل کیفیت هوای شهر تهران در آخرین گزارش خود، کیفیت هوای پایتخت را چنین اعلام نموده است: 6 روز پاک، 123روز قابل قبول، 106 روز ناسالم برای گروه های حساس، 14 روز ناسالم برای همه گروه ها، 2 روز خیلی ناسالم و 2 روز خطرناک.
به گزارش لوازم حیوان خانگی به نقل از خبر آنلاین روزنامه اطلاعات نوشت:
دولت ها در این سالها با پدیده ای کاملا قابل پیش بینی مواجه بودند که کم هزینه ترین راه حل برای ممانعت از اثرات مخرب جانی و مالی آن، اجرای قانون بوده که به دلایلی، تقریباً هیچ بندی از آن اجرا نشده است.
منظور «قانون هوای پاک» است که در مرداد ۱۳۹۶ در مجلس تصویب گردید. مواد این قانون در چند محور اصلی، دستگاه های مسئول نظیر سازمان محیط زیست، شهرداری ها و وزارتخانه های کشور، نفت، صمت، نیرو و بهداشت را موظف می کند با هدف کاهش آلودگی هوا گام های اجرایی و کارآمد بردارند. در واقع این قانون، خط مقدم اقدام در مقابل معضل آلودگی هواست، اما در مرحله اجرا گرفتار فروپاشی شده و شهرها را بی دفاع تر از قبل کرده است. این قانون فقط در حد مصوبه باقیمانده است و دستگاه ها آشکارا به بهانه هایی نظیر کمبود منابع از اجرای آن سرباز می زنند یا توپ را در زمین دیگری می اندازند.
الزام واحدهای صنعتی و نیروگاهی به نصب سامانه پایش آنلاین و اتصال به محیط زیست، محدودیت استقرار صنایع در شعاع های جمعیتی، جریمه واحدهای آلاینده و حتی توقف فعالیت در صورت عدم رعایت استانداردها، پیشرفت کیفیت تولید و توزیع سوخت به استانداردهای بین المللی، توسعه انرژی های پاک و تجدیدپذیر، الزام پالایشگاه ها به بهبود فرآیندها و کاهش گوگردسوزی، تدوین برنامه جامع مواجهه با گردوغبار، همکاری با کشورهای همسایه و احیای تالاب ها، بیابان زدایی و مدیریت کانون های داخلی گردوغبار، بخشی از مفاد قانون هوای پاک است که دستگاه ها توان و البته تمایلی به اجرای آن ندارند. در این قانون، مفادی هم قید شده است که شامل جریمه های مالی، توقف فعالیت، لغو مجوز، توقیف وسایل نقلیه فاقد معاینه فنی و دیگر ابزارهای اجرائیست که از جانب نهادهای دولتی جدی گرفته نمی شود.
نتیجه این کاستی ها و سستی ها در اجرای قانون، شاهکاری است که اخیرا شاهد آن بوده ایم؛ مواجهه استان های شمالی کشور با میهمان ناخوانده آلودگی هوا. چندی قبل شاخص هوای آلوده چند شهر مازندران به به ۱۲۰ (ناسالم برای گروه های حساس) رسید.
این هفته در بیشتر شهرهای پرجمعیت کشور، مدارس تعطیل یا مجازی شدند و در تعدادی شهرها هم ادارات دورکارند. این تنها واکنشی است که نهادهای ذیربط از سر ناچاری نشان می دهند. در حقیقت تا به امروز هیچ یک از دولت ها و دستگاه های مسئول علاقه ای به اقدامی پیشگیرانه در مقابل وقوع رخداد آلودگی هوا نداشته اند.
اندکی قبل تر، رسانه ها ناتوان بودند در اثبات این مساله که نیروگاه های اصلی کشور درحال مازوت سوزی اند و هیچ مسئول و سازمانی زیر بار این مساله نمی رفت، تا جایی که رسانه ها را متهم به فرافکنی می کردند. امروز اما آشکارا سخن از ناچاری برای مازوت سوزی به میان می آید آن هم به سبب ناترازی در انرژی به سبب افزایش مصرف گاز.
پرسش از مسئولان این است که اولویتی بیشتر از جان مردم وجود دارد؟ چرا در مقابل پدیده ای که تمام و کمال قابل پیشگیری است بازهم غافلگیر می شویم؟ چرا قانونی را که سال هاست تصویب شده، نمی توانید اجرا کنید؟ چرا ابزارهای بازدارندگی سازمان حفاظت محیط زیست، کارآمد نیست و این نهاد مهم در عمل به سازمانی منفعل در صیانت از حق شهروندان تبدیل گشته است؟ چرا اراده ای جدی برای اختصاص بودجه بمنظور نوسازی فناوری نیروگاه های تولید انرژی و جایگزینی سوخت های پاک تر به جای نفت کوره و گازوئیل وجود ندارد؟ و چرا از روش های نوین و کم هزینه تر کاهش آلایندگی استفاده نمی کنیم؟
آلودگی هوا، جان شهروندان و هموطنان این سرزمین را نشانه رفته و طبق گزارش های رسمی وزارت بهداشت، سالانه شاهد مرگ هزاران نفر به سبب آلودگی هوا هستیم؛ برخورداری از هوای پاک، حق مسلم هر شهروند است. در این شرایط، مواجهه با معضل آلودگی هوا نباید به اولویت چندم مسئولان تبدیل گردد و آنها برای حل آن فقط به معجزه باد و باران دل ببندند.
منبع: petpart.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب